نه صــدای پــایت آمــد، نـه صـدای پـای باران
چقــــدر در انتــــظارِ، تـــواَم وُ صــدای بـاران
نه به طبع من نشیند نه به طبع کوچه شعری
چــو تـرانه‌های چشمت ، چو ترانـه‌های باران
دلِ ابـر تنگ وُ مــا را دلِ تنـگ، هر دو دارنـد
دلِ مــن هــوایِ گریــه ، دل او هــوایِ بــاران
چـه تـوان، گـره زِ بغضِ من و تـو نمی گشاید
نه مـرا هوای گریـه ، نـه تـو را دعــای باران
خـرّم آن زمــان کــه بــاهـم، تو بیائی وُ بیاید
نـم اشک شوق مــن بــا نـم بــا صـفای باران
مسعود رضایی بیاره