خـــوشش بــــــاد آن نسیمِ نـــوبهاری
نـــــــــوای رود وُ کبـــــکِ کوهساری
کنـــــــار لالــــــــه وُ گیسوی خــــاری
رهــــــا بــــا کبــک وحشی رهسپاری
سرودِ کبــــــــک کــــوهــی را شنُفتن
هــــــم آوا بـــا نــوایش چــــامه گفتن
بــــه رویِ مخمـــلی از سبزه خـــُفتن
سپردن دل بــــه آهنـــــگِ شـــکفتــن
نسیم رهـــــگذر مست وُ هـــوا مست
نـوا مست وُ صدا مست وُ صبا مست
سحر عنبـــر نسیم وُ لالـــــه‌ها مست
همه سرمست وُ ما مست وُ دنا مست
مسعود رضایی بیاره
نه صــدای پــایت آمــد، نـه صـدای پـای باران
چقــــدر در انتــــظارِ، تـــواَم وُ صــدای بـاران
نه به طبع من نشیند نه به طبع کوچه شعری
چــو تـرانه‌های چشمت ، چو ترانـه‌های باران
دلِ ابـر تنگ وُ مــا را دلِ تنـگ، هر دو دارنـد
دلِ مــن هــوایِ گریــه ، دل او هــوایِ بــاران
چـه تـوان، گـره زِ بغضِ من و تـو نمی گشاید
نه مـرا هوای گریـه ، نـه تـو را دعــای باران
خـرّم آن زمــان کــه بــاهـم، تو بیائی وُ بیاید
نـم اشک شوق مــن بــا نـم بــا صـفای باران
مسعود رضایی بیاره